W świetle obowiązujących przepisów UE informowanie konsumentów o pochodzeniu mleka jako podstawowego składnika produktu (np. sera, napoju mlecznego, jogurtu itd.) jest wymagane, jeśli spełnione są łącznie następujące dwa warunki (tak art. 26 ust. 3 rozporządzenia nr 1169/2011 [1]):
1) w oznakowaniu jest wskazany kraj lub miejsce całego środka spożywczego (słownie lub graficznie), oraz
2) pochodzenie mleka jest inne niż pochodzenie całego produktu.
W takim przypadku podmiot zobowiązany jest wskazać kraj lub miejsce pochodzenia mleka lub poinformować konsumentów, że pochodzenie mleka jest inne niż kraj lub miejsce pochodzenia całego produktu. Sposób formułowania takiej deklaracji reguluje rozporządzenie wykonawcze nr 2018/775 [2]. Jednocześnie oznacza to, że deklaracja pochodzenia mleka występującego w serze nie jest obowiązkowa w sytuacji, gdy jest ono takie samo jak pochodzenie całego produktu (przykładowo gdy ser oraz mleko pochodzą z Holandii).
Warto zdawać sobie również sprawę, że niektóre Państwa Członkowskie przyjęły krajowe regulacje nakazujące każdorazowo wskazywanie pochodzenia mleka (nawet jeśli produkt wyprodukowano w tym samym kraju, co podstawowy składnik). Stąd niezwykle istotne jest, aby podmiot, który zamierza wprowadzić produkt na inny rynek, dokonał analizy prawnej, czy w danym kraju nie obowiązują szczegółowe przepisy dotyczące pochodzenia mleka jako składnika. W innym wypadku (bazując jedynie na wymogach prawa UE) naraża się na zakwestionowanie oznakowania swojego produktu.
Z punktu widzenia przepisów rozporządzenia nr 1169/2011 informacja o pochodzeniu mleka, gdy jest ono takie samo jak pochodzenie całego produktu, stanowi deklarację przekazywaną na zasadzie dobrowolności (chociaż taki obowiązek może wynikać z przepisów krajowych danego Państwa Członkowskiego). W takim wypadku zastosowanie znajduje art. 36 ust. 1 rozporządzenia nr 1169/2011, zgodnie z którym„ w przypadku gdy informacje na temat żywności, o których mowa w art. 9 i 10, przekazywane są na zasadzie dobrowolności, muszą być zgodne z wymogami określonymi w rozdziale IV sekcje 2 i 3.” Oznacza to, że pochodzenie mleka jako składnika podstawowego produktu należy wskazać w sposób zgodny z wymogami rozporządzenia nr 1169/2011 (art. 26 ust. 3) oraz rozporządzenia nr 2018/775, tj. w tym samym polu widzenia, co zadeklarowane pochodzenie produktu, przy użyciu czcionki o rozmiarze „x” stanowiącym co najmniej 75% wysokości x oznaczenia kraju lub miejsca pochodzenia danego środka spożywczego, nie mniejszym jednak niż 1,2 mm. Wymóg taki dotyczy każdego miejsca na etykiecie, gdzie wskazano pochodzenia produktu.
Jeśli chcą Państwo dokonać zagranicznej analizy prawnej przed wprowadzeniem produktu na inny rynek lub sprawdzić poprawność oznakowania produktu na rynek polski – zachęcamy do kontaktu z FoodLaw.
[1] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 304, str. 18 ze zm.).
[2] Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/775 z dnia 28 maja 2018 r. ustanawiające zasady stosowania art. 26 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, w odniesieniu do reguł dotyczących wskazywania kraju lub miejsca pochodzenia podstawowego składnika środka spożywczego (Dz. U. UE. L. z 2018 r. Nr 131, str. 8).
