Przepisy prawa żywnościowego nie określają, jak producenci mają znakować swoje produkty kodami kreskowymi. Sami producenci żywności często miewają problem z umieszczeniem na etykiecie lub opakowaniu wszystkich informacji, które chcieliby umieścić.
Z jednej strony prawo żywnościowe przewiduje dla małych opakowań pewne zwolnienia od ogólnych standardów (np. co do wielkości czcionki lub formatu tabeli wartości odżywczej). Do znakowania kodami kreskowymi (ściśle: numerami GTIN, na podstawie których można wygenerować kody kreskowe – EAN) stosuje się natomiast normy techniczne organizacji GS1. W tych normach również istnieją podobne rozwiązania, co do m.in. wielkości kodu kreskowego. Dlatego też, aby osiągnąć zamierzony cel, w postaci zamieszczenia na etykiecie zgodnie z prawem wszystkich informacji, trzeba równolegle stosować zarówno przepisy prawa żywnościowego, jak i inne systemy norm, co w praktyce nieraz bywa bardzo skomplikowane.
