10 września 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał orzeczenie prejudycjalne w sprawie C‑363/19 na wniosek sądu w Sztokholmie w zakresie wykładni przepisów w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności oraz przepisów dotyczących nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym.
W ramach wyroku TSUE rozwinął znaczenie zawartego w rozporządzeniu nr 1924/2006 terminu „ogólnie uznane dowody naukowe”. Zdaniem TSUE powyższe sformułowanie oznacza, że „dowody takie nie powinny ograniczać się do przekonań, pogłosek pochodzących z mądrości ludowej czy też obserwacji lub doświadczeń przeprowadzonych przez osoby spoza środowiska naukowego”. TSUE wywiódł ponadto, że „użycie takiego wyrażenia oznacza, że oświadczenia zdrowotne muszą opierać się na obiektywnych i naukowych informacjach i że w szczególności korzyści, które dają substancje, do których odnoszą się te oświadczenia zdrowotne, powinny opierać się – jak wskazano w motywie 14 rozporządzenia nr 1924/2006 – na jednoznacznym stanowisku naukowym.”
W ramach cytowanego wyroku TSUE odpowiedział także na pytanie, jakie przepisy należy stosować w przypadku kolizji przepisów rozporządzenia nr 1924/2006 oraz przepisów krajowych ustanowionych w wyniku transpozycji dyrektywy nr 2005/29 do prawa krajowego. Zdaniem TSUE: „(…) w przypadku kolizji norm rozporządzenia nr 1924/2006 z normami dyrektywy 2005/29 przepisy tego rozporządzenia mają pierwszeństwo i znajdują zastosowanie do nieuczciwych praktyk handlowych w odniesieniu do oświadczeń zdrowotnych w rozumieniu tego rozporządzenia.”
Z treścią wyroku TSUE z dnia 10 września 2020 r. można zapoznać się TUTAJ
