Jak wynika wprost z art. 7 rozporządzenia nr 1924/20061: „Etykietowanie dotyczące wartości odżywczej produktów, w odniesieniu do których składane jest oświadczenie żywieniowe lub oświadczenie zdrowotne, jest obowiązkowe, z wyjątkiem reklamy ogólnej. Wymagane informacje zawierają elementy określone w art. 30 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności. Jeżeli składane jest oświadczenie żywieniowe lub oświadczenie zdrowotne w odniesieniu do składnika odżywczego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011, podaje się ilość tego składnika odżywczego zgodnie z art. 31–34 tego rozporządzenia.”. Tym samym wskazując oświadczenie żywieniowe należy co do zasady poinformować konsumenta o ilości składnika odżywczego, do którego nawiązuje wykorzystane oświadczenie. W przypadku „standardowej” żywności jest to stosunkowo proste – przepisy z niewieloma wyjątkami zobowiązują do wskazania w oznakowaniu tabeli wartości odżywczej zawierającej informację o zawartości m.in. tłuszczów, węglowodanów, białka, soli. Tabelę taka można dodatkowo uzupełnić danymi dotyczącymi błonnika, skrobi, witamin i składników mineralnych.
Wątpliwości jednak wzbudza sytuacja, gdy oświadczenie żywieniowe odwołujące się do składnika odżywczego zostanie wskazane w etykietowaniu suplementu diety. Jak wyjaśnia bowiem art. 7 rozporządzenia nr 1924/2006 w ostatnim akapicie: „W przypadku suplementów żywnościowych informacje są podawane zgodnie z art. 8 dyrektywy 2002/46/WE2.”. W praktyce oznacza to, że zgodnie z przepisami wspomnianej dyrektywy zaimplementowanej w polskim porządku prawnym przez rozporządzenie w sprawie składu i oznakowania suplementów diety3, nie ma konieczności wskazywania na etykiecie suplementu tabeli wartości odżywczej, ale w jej miejsce należy podać ilość składników aktywnych w dziennej porcji. Niemniej informacja o wartości odżywczej może dodatkowo pojawić się na zasadzie dobrowolności.
Jak ma się powyższy wyjątek do konieczności wskazania informacji o składniku odżywczym (np. ilości cukru) w znakowaniu suplementu diety? Czy oświadczenia żywieniowe można względem tej kategorii żywności stosować dowolnie?
Jak wynika wprost z przywołanego wyżej art. 7 rozporządzenia nr 1924, ale również art. 29 ust. 1 pkt a) rozporządzenia nr 1169/20114 – na suplementach nawet pojawienie się oświadczenia żywieniowego nie wymusza wskazania informacji o wartości odżywczej. Niemniej w oznakowaniu należy podać informację o ilości danego konkretnego składnika odżywczego, do której zastosowane oświadczenie nawiązuje.
Ponadto warto zaznaczyć, że nie wszystkie oświadczenia żywieniowe są dozwolone w świetle ogólnych zasad prawa żywnościowego. Niektóre z nich mogą być bowiem sprzeczne z zakazem wprowadzania konsumenta w błąd wyrażonym w art. 7 rozporządzenia nr 1169/2011 spotykając się z zarzutem sugerowania szczególnych właściwości, podczas gdy inne podobne produkty na rynku wykazują jednakowe cechy.
Wiemy, że stosowanie oświadczeń może wydawać się skomplikowane, ale z naszym wsparciem case-by-case będą Państwo mogli z korzyścią stosować cenne marketingowo hasła w oznakowaniu i prezentacji swoich produktów! W Centrum Prawa Żywnościowego oferujemy kompleksowe wsparcie w analizie prawnej możliwości zastosowania oświadczeń, aby uniknąć ryzyka zakwestionowania.
1 Rozporządzenie (WE) nr 1924/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (Dz.U. L 404 z 30.12.2006, str. 9—25 ze zm.).
2 Dyrektywa 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych (Dz.U. L 183 z 12.7.2002, str. 51—57 ze zm.).
3 Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie składu oraz oznakowania suplementów diety (Dz.U.2018.1951).
4 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, str. 18—63).
