Deklaracja pochodzenia mleka jako składnika produktu – obowiązkowa czy dobrowolna?

Deklaracja pochodzenia mleka jako składnika produktu – obowiązkowa czy dobrowolna?

W   świetle   obowiązujących   przepisów   UE   informowanie   konsumentów   o   pochodzeniu   mleka   jako podstawowego składnika produktu (np. sera, napoju mlecznego, jogurtu itd.) jest wymagane, jeśli spełnione są łącznie następujące dwa warunki (tak art. 26 ust. 3 rozporządzenia nr 1169/2011 [1]):

1) w   oznakowaniu   jest   wskazany   kraj   lub   miejsce   całego   środka   spożywczego (słownie   lub graficznie), oraz

2) pochodzenie mleka jest inne niż pochodzenie całego produktu.

W   takim   przypadku   podmiot   zobowiązany   jest   wskazać   kraj   lub   miejsce   pochodzenia   mleka   lub poinformować   konsumentów, że   pochodzenie   mleka   jest   inne   niż   kraj   lub   miejsce   pochodzenia całego  produktu.   Sposób   formułowania   takiej   deklaracji   reguluje   rozporządzenie   wykonawcze   nr 2018/775 [2]. Jednocześnie oznacza to, że deklaracja pochodzenia mleka występującego w serze nie jest obowiązkowa w sytuacji, gdy jest ono takie samo jak pochodzenie całego produktu (przykładowo gdy ser oraz mleko pochodzą z Holandii).

Warto zdawać sobie również sprawę, że niektóre Państwa Członkowskie przyjęły krajowe regulacje nakazujące każdorazowo wskazywanie pochodzenia mleka (nawet jeśli produkt wyprodukowano w tym   samym   kraju,   co   podstawowy   składnik).   Stąd   niezwykle   istotne jest,   aby   podmiot,   który zamierza   wprowadzić   produkt   na   inny   rynek,   dokonał   analizy   prawnej,   czy   w   danym   kraju   nie obowiązują szczegółowe przepisy dotyczące pochodzenia mleka jako składnika. W innym wypadku (bazując   jedynie   na  wymogach   prawa  UE)  naraża  się  na  zakwestionowanie  oznakowania   swojego produktu.

Z punktu widzenia przepisów rozporządzenia nr 1169/2011 informacja o pochodzeniu mleka, gdy jest ono   takie  samo   jak   pochodzenie   całego   produktu,   stanowi   deklarację   przekazywaną   na   zasadzie dobrowolności   (chociaż   taki   obowiązek   może   wynikać   z przepisów   krajowych   danego   Państwa Członkowskiego).   W  takim   wypadku zastosowanie   znajduje   art.   36   ust.   1   rozporządzenia   nr 1169/2011, zgodnie z którym„ w przypadku gdy informacje na temat żywności, o których mowa w art. 9 i 10,   przekazywane są na zasadzie dobrowolności, muszą być zgodne z wymogami określonymi w rozdziale IV sekcje 2 i 3.”  Oznacza   to,   że pochodzenie mleka jako  składnika podstawowego produktu należy wskazać w sposób zgodny z wymogami rozporządzenia nr 1169/2011 (art. 26 ust. 3)   oraz   rozporządzenia   nr   2018/775,   tj.   w   tym   samym   polu  widzenia,   co   zadeklarowane pochodzenie   produktu,   przy   użyciu   czcionki   o   rozmiarze   „x”   stanowiącym   co   najmniej   75% wysokości x oznaczenia kraju lub miejsca pochodzenia danego środka spożywczego, nie mniejszym jednak niż 1,2 mm. Wymóg taki dotyczy każdego miejsca na etykiecie, gdzie wskazano pochodzenia produktu.

Jeśli chcą Państwo dokonać zagranicznej analizy prawnej przed wprowadzeniem produktu na inny rynek lub sprawdzić poprawność oznakowania produktu na rynek polski – zachęcamy do kontaktu z FoodLaw.

[1] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r.   w   sprawie   przekazywania   konsumentom   informacji   na   temat   żywności,   zmiany   rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji   87/250/EWG,   dyrektywy   Rady  90/496/EWG,   dyrektywy   Komisji   1999/10/WE,   dyrektywy 2000/13/WE   Parlamentu   Europejskiego   i   Rady,  dyrektyw   Komisji   2002/67/WE   i   2008/5/WE   oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 304, str. 18 ze zm.).

[2] Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/775 z dnia 28 maja 2018 r. ustanawiające zasady stosowania   art.   26   ust.   3   rozporządzenia   Parlamentu   Europejskiego   i   Rady   (UE)   nr   1169/2011   w sprawie   przekazywania   konsumentom   informacji   na   temat   żywności,   w   odniesieniu   do   reguł dotyczących   wskazywania   kraju   lub   miejsca   pochodzenia   podstawowego   składnika   środka spożywczego (Dz. U. UE. L. z 2018 r. Nr 131, str. 8).