W odniesieniu do większości środków spożywczych przepisy prawa przewidują obowiązek podawania informacji o wartości odżywczej w ich oznakowaniu. Obowiązek ten wynika przede wszystkim z art. 9 ust. 1 lit. l rozporządzenia nr 1169/2011. Sposób informowania o wartości odżywczej uregulowany jest w art. 29-35 ww. rozporządzenia.
Dla wielu produktów precyzyjne ustalenie wartości odżywczej jest niemożliwe. Wynika to m.in. ze zmienności surowca, sezonowości, warunków uprawy czy hodowli, a także rozkładu niektórych składników odżywczych. Brak możliwości dokładnego określenia wartości odżywczej produktów jest powszechnym problemem w branży spożywczej. Z tego powodu pożądane jest ustalenie limitów dozwolonych odchyleń dla poszczególnych składników odżywczych. Czy takie limity tolerancji są aktualnie ustalone?
Art. 31 ust. 4 rozporządzenia nr 1169/2011 przewiduje, że Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające szczegółowe przepisy dotyczące m.in. różnic między wartościami podawanymi a wartościami ustalonymi w trybie urzędowych kontroli. Na ten moment nie zostały jednak wydane takie regulacje. Niemniej, Komisja wydała wytyczne, które wskazują limity tolerancji odchyleń w zakresie deklarowanej wartości odżywczej. Oceniając produkt pod tym kątem można więc pomocniczo posługiwać się tymi wytycznymi. Analizując dany przypadek, poza limitami wynikającymi z wytycznych, należy także uwzględnić m.in. rozmiar odchylenia, rodzaj odchylenia (szacunek zawyżony lub zaniżony), niską homogenność danego produktu, zgodność innych próbek z danej partii z zakresem tolerancji czy sposób działania kontroli własnej przedsiębiorstwa. Po uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, organy kontroli mogą wydać ewentualne decyzje i nałożyć odpowiednie sankcje.
W razie zakwestionowania produktów z powodu nieprawidłowej informacji o wartości odżywczej można polemizować z zarzutami organu powołując się na szczególne okoliczności danego przypadku.